Het eerste contact
Donderdag 10 december 2020. Afspraak: ’13:00 Nienke van de Hoef @ Organize Agile (Creative Valley)’. Die dag begon mijn OA-avontuur met een wandeling langs de Singel in Utrecht met Nienke, n.a.v. dit LinkedIn bericht. Amper één week later had ik al mijn contract getekend als Agile Coach. Als ik er nu op terugkijk is dit bizar snel gelopen. Anderzijds, waarom onnodig ermee wachten ‘om even te laten bezinken’ als het van beide kanten goed voelt? Hetgeen dat mij nog erg is bijgebleven van deze dag is dat Nienke mij als persoon wilde kennen. Tuurlijk, werkervaring en achtergrond zijn ook ter sprake gekomen, maar daar lag niet de focus. “Wie is Jochem en past hij bij OA?“, dat zijn de vragen die Nienke wilde beantwoorden. Een bijzondere insteek van het gesprek en als doorgewinterde sollicitatiegesprekspartner heb ik dit maar zelden vanuit de werver mogen ervaren. Bij Nienke voelde het niet alsof ik een checklist was die moest worden afgevinkt. Het gesprek was met oprechte interesse, verdiepend, onderzoekend vanuit nieuwsgierigheid en bovenal gewoon gezellig!
De start
Maandag 4 januari 2021. De eerste werkdag van het jaar en ik mocht starten aan mijn OA-avontuur. Nienke nam mij mee door de slides van afgelopen strategiedag en gaf mij een aantal boeken mee ter verdieping in Agile HR, leiderschap, coaching en transformeren om op running speed te komen. “Het is begonnen!”, dacht ik stil in mezelf. De eerste twee weken een digitale kop koffie drinken met collega’s, kennismaken, onderzoeken in wat voor team ik terecht ben gekomen; je kent het wel. En toch.. toch voelde dit anders.
Na het eerste boek te hebben gelezen (Agile HR; De (on)misbare rol van HR in wendbare organisaties), de eerste sprint planning bij een klant te hebben bijgewoond, met het eerste project te zijn gestart (een e-learning over basis Agile), gestart met het inlezen in de State of Agile HR waaraan ik dit jaar mag meewerken, en de eerste basistraining Agile Scrum te hebben gevolgd, zat er slechts één ding in mijn hoofd vast:
“Wauw, wat een mooie werkwijze is dit! Waarom doet niet iedereen dit standaard, maar blijven we steken in waarom het niet zou kunnen? Zijn we te bang om los te laten aan (te) vertrouwde werkprocessen? Staan we überhaupt écht open voor alternatieve werkwijzen?”
Ondanks dat ik van nature geen liefhebber ben van lezen, pak ik elke avond één van de boeken op die ik heb gekregen van Nienke en lees ik wat bladzijden. Dit is de eerste keer dat ik iets lees waarbij ik het gevoel heb dat het in de praktijk werkt zonder het zelfs nog maar met eigen ogen te hebben gezien: het is zo tastbaar en voor het gevoel simpel toe te passen. Voeg daarbij aan toe dat de mindset en het mensgerichte perfect aansluit bij mij als persoon en daar ontstaat het: de match tussen Agile Coach en Jochem begint vorm te krijgen.
Les van de dag:
Agile is simpel mee te starten. Meteen een transformatie is veel te ambitieus; start klein in jouw eigen team en wordt het onderwerp van het fluistergeluid. ‘Hé, heb je gezien hoe zij werken? Dat moeten wij ook willen.’ Vergelijk het met een olievlek: je begint met een kleine druppel, maar over tijd wordt de vlek steeds groter en groter. Zo kan de Agile mindset ook groeien binnen jouw organisatie.
Vier het!
Dinsdag 16 februari 2021. Halverwege februari en anderhalve maand onderweg; het moment waarop ik lekker op dreef begin te komen met mezelf te ontwikkelen als startend Agile Coach werd abrupt onderbroken. Mijn dooretterende chronisch darmziekte (voor de kenners colitis ulcerosa), kwam bikkelhard opspelen. Resultaat: zes dagen ziekenhuisopname, naar huis toe met extra ontstekingsremmende medicatie en weer op kracht zien te komen. “Shit. Waarom nu. Waarom bij deze baan. Dit wil ik niet. Niet uitgerekend nú.” Nog niet eerder voelde het zo oneerlijk dat ik deze ziekte moet hebben en dat het mijn doelen zo erg in de weg zat. ‘Levende rouw’, zo onderbouwde de maatschappelijk hulpverlener het, omdat het voelde alsof ik afscheid moest nemen van mijn doelen. ‘En toch.. toch voelde dit anders’, zoals ik eerder benoemde. Die zin slaat op de club mensen die ik in januari heb leren kennen en die mij een steuntje in de rug hebben gegeven: de combinatie van warmte, saamhorigheid, ervaring, openheid en vrijheid maakte dat dit negatieve gevoel vrij snel werd getemperd. ‘Eerst aansterken en daarna kijken we wel weer verder, Jochem’, gaf het team mij mee.
Het wendbaar omgaan met situaties heb ik hier ter plekke mogen ervaren. Het is dus niet alleen werkgerelateerd, maar ook zeer van toepassing op privé situaties. Ondertussen is de omslag gemaakt in mijn hoofd: “Shit happens. Je kunt niet voorspellen wanneer het komt. Het komt altijd ongelegen, maar je kunt je wel voornemen er flexibel mee om te gaan en er het beste van te maken.” Bijzonder om ‘agile’ op deze wijze te ervaren. Met deze insteek ging ik, het moment dat ik enigszins was hersteld, weer aan de slag met een onuitputtelijke energie die ik niet eerder heb ervaren (mogelijk komt dit ook deels door de prednison). Werk voelt voor mij momenteel niet als werk, maar meer als een leuke, drukke hobby. De energie die ik er in stop, krijg ik dubbel en dwars aan voldoening terug, heerlijk is dat! En wat cool om te horen dat collega’s dit ook zien. Leergierig, nieuwsgierig, harde werker, enthousiast, maar ook kalm; begrippen die vaker zijn gevallen tijdens mijn feedbackgesprekken. Een stukje bevestiging van mijn investering, dat is altijd fijn om te horen!
Les van de dag:
Spreek positieve observaties óók uit en vier vaker dingen. De focus ligt zo vaak op het negatieve en wat er fout gaat (kun je niets aan doen, schijnt in de natuur van het beestje te zitten en is simpelweg gemakkelijker…). Voor jou een kleine moeite, maar het kan iemand anders zijn/haar dag maken. Dus, stof die champagnefles af, leg die in de koelkast en vier de kleine dingen samen vandaag. Cheers!
Twijfels hebben is sterk zijn
Dinsdag 13 april 2021. Interessant hoe de afgelopen drie maanden vorm hebben gekregen: ondanks het vele thuiswerken en beeldbellen en ondanks de abrupte break heb ik toch het gevoel veel van mijn collega’s te kennen, te weten wat er zoal bij hen speelt (zowel op werk als privé gebied), is er op korte termijn wederzijdse veiligheid en vertrouwen ontwikkeld (één van de pilaren van Modern Agile) en 
heb ik in deze eerste drie maanden als een spons kennis over Agile in mij opgezogen om te groeien naar het Agile Coachschap. Maar dan slaat toch de twijfel toe: “Doe ik het snel genoeg?”, “Laat ik genoeg zien dat ik heel graag wil?”, “Zien ze de potentie in mij?”, “Hebben ze door dat ik er veel plezier in heb terwijl ik helemaal alleen op mijn zolderkantoortje zit te werken, want tja, thuiswerken.” En ik weet dat het oneerlijk is tegenover mezelf, maar door het ontbreken van andere vergelijkingskaders ga ik mezelf ook staven aan collega’s met vele jaren meer werkervaring en struggle ik om manieren te vinden ‘snel’ op hun niveau te kunnen zitten. “Shit, here we are, strijd met mezelf”. Maar een groep coaches weet ook hierin altijd raad. Zoals mijn collega Brenda vaak tegen mij heeft gezegd ‘Vertrouw op jezelf en vertrouw het proces, Jochem’, waarbij ik in het begin vaak twijfelachtig instemde. Maar na deze eerste drie maanden heb ik gemerkt dat ‘het proces’ te vertrouwen is, hoewel deze niet altijd te voorspellen is, wel degelijk te vertrouwen. Als ik terugkijk op de eerste periode, man, wat een zieke leercurve heb ik doorgemaakt. Ik heb geprobeerd een beeld te schetsen van deze leercurve in een grafiek.
Les van de dag:
Misschien cliché, maar wederom bevestigd. ‘Doe wat je kunt, meer kun je niet doen’, zoals mijn vader altijd zegt. En hier zit een kern van waarheid in. Stel, ik had vandaag niet de verlenging gekregen, tuurlijk is dat klote, maar ik kan mezelf in ieder geval niet verwijten te weinig te hebben geïnvesteerd. En dat stukje twijfel, dat hoort erbij. Wat mij opvalt is dat hier vaak een soort van taboe op heerst. Wordt twijfelen gezien als zwakte? Ik zie het liever als een goed ontwikkeld vermogen om je eigen investering en handelen te kunnen bekritiseren. Kortom spreek je twijfel uit, want je bent heus niet de enige en onthoud ‘Doe wat je kunt, meer kun je niet doen’.
Voor de leeuwen
Vrijdag 7 mei 2021. Morgen jarig, wederom één jaar wijzer zeggen ze. “Ik ben er klaar voor. Ik heb een fundering aan basiskennis opgebouwd. Ik heb met collega’s meegedraaid. Ik ben er klaar voor. Vlieguren maken, dat is wat ik nu nodig heb. Van bookwise naar streetwise, ik moet gewoonweg gaan ‘doen’”. Tijdens de maandelijkse retrospective heb ik opgeschreven dat ik een bepaalde gedachte meer wil uitdragen en naar wil handelen: “F*ck it, just do it.” En natuurlijk, mijn collega Michiel acteerde hier zeer toepasselijk op door mij meteen voor het blok te zetten en onvoorbereid de retrospective verder over te nemen. “En nu doorpakken.” Eén week later mijn eerste online training gegeven, twee weken later mijn eerste training op locatie gegeven, en de volgende vijf staan gepland: “We zijn los!” In tegenstelling tot een paar weken geleden sta ik veel steviger in mijn schoenen. De onzekerheid en twijfel hebben plaats gemaakt voor durven en leren on the job. Als startend Agile Coach voel ik mij kundig, zeker van mijn zaak, capabel en een meerwaarde voor de collega aan mijn zijde.
Over twee weken heb ik mijn evaluatiegesprek: wordt het contract verlengd of nemen wij afscheid? Ik voel me hier vrij relaxed onder, al was dat twee weken geleden wel anders. De irrationele onzekerheid nam het over van het rationeel uiteenzetten van signalen. “Jochem, als je echt even kijkt naar wat er is gezegd, wat denk je dan zelf?” “Je hebt gelijk Kathleen, ik hoef niet te twijfelen”, hoor ik mezelf zeggen. En dat sloeg om in een goed gevoel zeg. Dat moment daalde het in en kwam het besef: ik heb de kennis, ik heb wat nuttigs te melden, ik ben kritisch, stel de juiste en soms ook lastige vragen en sta dus mijn mannetje. Dit gevoel werd al snel door de eerlijke feedback van collega’s bevestigd.
Les van de dag:
Soms moet je er gewoon voor gaan. Soms moet je gewoon uit je veilige bubbel stappen en het gewoon doen. Wat maakt het nou eigenlijk echt uit als het een keer fout gaat? Dan heb je toch juist geleerd wat niet werkt? En dan kunnen jouw collega’s je toch vertellen wat mogelijk wel werkt in een dergelijke situatie? Veel mensen willen niet falen, willen niet vallen, willen niet teleurstellen, maar willen alleen maar goed doen. Maar groei je dan echt? Als je constant dingen blijft doen die meteen de eerste keer goed gaan, groei je dan echt? Daag je jezelf dan echt uit? Stel jezelf eens die vraag.
Dag des oordeels
Vrijdag 21 mei 2021. We starten de dag lekker ontspannen. Check-in, gezamenlijk de standaard puntjes doorspitten en onderling wat afspraken maken met collega’s voor de dag (de vrijdag is standaard de dag die we vrijhouden voor elkaar als collega’s). Eind van de ochtend vind het evaluatiegesprek plaats met Nienke en Jens. Wat ik aan mezelf merk? Ik voel me ontspannen, weet wat ik wil vertellen, heb de feedback van mijn collega’s op een rijtje in mijn hoofd en heb behoefte aan een grove planning voor de komende tijd. Lang verhaal kort: verlenging! Ook dit gesprek typeert Organize Agile en mijn collega’s: transparantie, ruimte voor (moeilijke) vragen, openstaan voor feedback over en weer en beloning naar werk zien en geven.
Les van de dag:
Wat heeft het voor zin om jezelf druk te maken voor zo’n gesprek? Het moment dat je je er eigenlijk druk om hoort te maken, twee maanden voorafgaand aan het gesprek wanneer er enigszins wordt bepaald of er potentie in zit, ben je er nog niet mee bezig en niet vol van spanning; logisch. Maar je zult het vast met me eens zijn dat een dergelijke beslissing, door of niet door, niet afhangt van de allerlaatste week. Nee, die keuze is al veel eerder gemaakt en op zo veel meer facetten gebaseerd waar je je op dat moment druk om maakt of überhaupt wat aan kunt doen, denk aan persoonlijkheid. Dit kun je in essentie niet veranderen om te passen. Doe je het toch wel? Dan valt vroeg of laat je masker af, breekt het masker of je moet bij jezelf nagaan of het een match hoort te zijn als de organisatie van jou verwacht te veranderen en tegen je karakter in in de maat te lopen. Conclusie, wees jezelf, zet geen masker op en wees eerlijk. Daarmee doe je jezelf het meest goed op de lange termijn.
Onderaan de streep
Een kindje opvoeden, wisselen van baan, steile leercurve erin knallen, ziekenhuisopname en voor het gemak een pandemie dat leidt tot veel thuiswerken: veel mensen gaan door zo’n invloedrijke verandering afzonderlijk van elkaar. Nou, ik niet, ik pak ze allemaal even beet (natuurlijk niet geheel vrijwillig, maar heb er wel enorm veel levenservaring door opgedaan). En luister goed, ik wil verre van zielig doen, maar man ik ben wel trots op mijzelf. Trots op mezelf, dat is iets dat ik lang niet meer heb gevoeld (of toeliet om te voelen?). Dus ik zeg luidkeels let’s go, want dit smaakt naar meer. Veel meer! Thanks collega’s voor de kansen en het vertrouwen dat ik heb gekregen.
Wij pakken nu op kantoor de fles champagne uit de koelkast en gaan erop proosten. Cheers!
Geprikkeld? Bekijk onze vacatures en wie weet wordt jij wel onze nieuwe werkvriend!
